Dossiers

Rechtbank Amsterdam 29 december 2021, IT 3762 ;ECLI:NL:RBAMS:2021:7647  (TPC tegen Oracle en Salesforce) The Privacy Collective (TPC) treedt in deze zaak op ten behoeve van Nederlandse internetgebruikers. Zij stelt dat de softwarebedrijven Oracle en Salesforce de privacy van 10 miljoen Nederlandse internetgebruikers hebben geschonden. Er wordt een schadevergoeding van in totaal 11 miljard euro gevorderd op grond van de Wet afwikkeling Massaschade in collectieve actie (WAMCA). In deze fase van het geding is de voorvraag aan de orde of TPC volgens de regels van de WAMCA ontvankelijk is in haar vorderingen. Daarbij geldt als eis dat een claimstichting moet kunnen aantonen voldoende representatief te zijn. TPC kan echter niet aantonen dat haar vorderingen voldoende door belanghebbenden worden ondersteund. Zij heeft op haar website het volgende vermeld: “HOEVEEL IS JE PRIVACY JE WAARD? We dagen twee grote techbedrijven voor de rechter om compensatie te eisen voor het grootschalige binnenslepen en verkopen van data van miljoenen Nederlanders, zonder geldige toestemming. (…) “

Rechtbank Den Haag 8 december 2021, IT 3761; ECLI:NL:RBDHA:2021:13245 (e-Court tegen de Staat) Volgens e-Court heeft de Raad voor de rechtspraak uit concurrentiemotieven haar werkzaamheden als online geschillenbeslechter onmogelijk gemaakt, waardoor e-Court schade heeft geleden. De Raad voor de rechtspraak is het daar niet mee eens. E-Court en de Raad voor de rechtspraak hebben geprobeerd om tot afspraken te komen om hun geschil te beëindigen. Volgens e-Court is dit gelukt en is een schikking bereikt en daarom vorderde e-Court bij de rechtbank dat de Raad voor de rechtspraak wordt veroordeeld om de gemaakte afspraken na te komen. De rechtbank heeft de vorderingen van e-Court afgewezen. De rechtbank oordeelt dat e-Court en de Raad voor de rechtspraak geen schikking hebben bereikt. Hoewel duidelijk is dat partijen met elkaar in constructief overleg waren en stappen in elkaars richting hebben gezet, hebben ze op geen van de voor hen essentiële punten van een schikking overeenstemming bereikt. Definitieve afspraken waaraan de Raad voor de rechtspraak tegenover e-Court gebonden is, zijn er daarom niet.

Rechtbank Amsterdam 16 november 2021, IT 3760; ECLI:NL:RBAMS:2021:6571 (Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden tegen Rijksarchivaris) De rijksarchivaris hoefde Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden die onderzoek doet naar oorlogsmisdaden in de Tweede Wereldoorlog geen toegang zonder beperkende voorwaarden te verlenen tot het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR), omdat zijzelf geen slachtoffer is van oorlogsmisdaden. De onbeperkte toegang zoals eiseres die voorstaat en waarbij een verzoek om inzage ook niet nader hoeft te worden gespecificeerd, verhoudt zich niet tot het systeem van de wet en de beoogde bescherming van persoonsgegevens.

Hof Amsterdam 28 december 2021, IEF 20429; C/13/700785/KG ZA 2 1-323 (Noordkaap en Talpa TV tegen X) Zaak over het niet “volledig onherkenbaar” in beeld te brengen van X in een uitzending van het televisieprogramma “Undercover in Nederland” over misstanden in een kattenfokkerij. Zie [IEF 19385] en [IEF 20024]. Er wordt geoordeeld dat de blur wel voldoende was om X onherkenbaar te maken, en dat er dus geen dwangsom is verbeurd, zoals de voorzieningenrechter nog wel aannam. Het fokken van ‘designkatten’ die gewild zijn om hun uitzonderlijke uiterlijk zonder dat rekening wordt gehouden met de nadelen die dat voor hun welzijn oplevert is een maatschappelijke misstand. Het is de taak van de media het publiek daarover te informeren. De uitzending draagt daaraan bij, aldus het hof. Voorts is van belang dat in de uiteindelijke uitzending, ten opzichte van het in juli 2020 getoonde materiaal, aanpassingen hebben plaatsgehad die de totaalindruk van het item in voor gunstige zin hebben beïnvloed. Daartegenover staan, nog steeds, de belangen van dat haar persoonlijke levenssfeer wordt beschermd. Het hof ziet, gelet op al het voorgaande, geen aanleiding om de afweging tussen de zwaarwegende belangen van Noordkaap c.s. en die van anders te maken dan de voorzieningenrechter in het eerste kortgedingvonnis heeft gedaan. Er is dan ook geen grond om de vordering toe te wijzen voor zover die ziet op het verwijderen van de beschuldigingen. Ook de subsidiaire vordering (het laten meelopen van de banner) is, om dezelfde redenen, niet toewijsbaar.

De in de procesreglementen van de gerechtshoven opgenomen regels dat civiele processtukken in hoger beroep niet langer mogen zijn dan 25 pagina’s zijn toelaatbaar, omdat zij gebaseerd kunnen worden op de eisen van een behoorlijke rechtspleging. Die regels zijn niet in strijd met het recht op toegang tot de rechter of met het beginsel van hoor en wederhoor. De regels mogen echter niet bepalen dat een processtuk dat langer is dan 25 pagina’s in zijn geheel wordt geweigerd. Voor zo’n ingrijpende sanctie is een wettelijke basis vereist, maar die is er niet. Dat adviseert advocaat-generaal (AG) De Bock de Hoge Raad in haar conclusie van vrijdag.

Lees verder op Hoge Raad.nl.

HvJ EU 2 december 2021, IEF 20421, IT 3757, IEFbe 3343; ECLI:EU:C:2021:975 (Vodafone tegen Bundesverband) Sinds de omzetting van richtlijn 2015/2366 in Duits recht per 13 januari 2018 maakt Vodafone onderscheid tussen dienstverleningsovereenkomsten die voor die datum zijn gesloten en dienstverleningsovereenkomsten die op of na die datum zijn gesloten. Op de eerste categorie overeenkomsten past deze marktdeelnemer op grond van een algemene contractuele clausule (forfaitair tarief voor zelfbetalers) van 2,50 EUR per betalingstransactie toe voor klanten die hem geen machtiging tot automatische afschrijving verlenen maar zelf hun facturen betalen door middel van een SEPA-overboeking. Die clausule komt  niet meer voor in de overeenkomstige prijslijst voor de tweede categorie overeenkomsten. Het Bundesverband voert aan dat het in § 270a BGB neergelegde verbod om vanaf 13 januari 2018 een toeslag in rekening te brengen ook geldt voor betalingstransacties die na die datum worden geïnitieerd ter uitvoering van voor die datum gesloten overeenkomsten.

Rechtbank Midden-Nederland 22 december 2021, IEF 20423, IT 3756; ECLI:NL:RBMNE:2021:6183 (VVZBI tegen KVK) Het handelsregister is een ‘databank’, maar de Kamer van Koophandel (KVK) draagt geen risico voor investeringen daarin en kwalificeert daarom niet als ‘producent’. De KVK voert een wettelijke taak uit en de daarmee gemoeide kosten (die niet uit verkoopopbrengsten kunnen worden voldaan) worden op basis van de wet gedekt door de rijksoverheid. Prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie vindt de rechtbank niet nodig: aan de KVK komt geen databankrechtelijke bescherming op het Handelsregister toe. De KVK mag zich jegens aanbieders van bedrijfsinformatiediensten derhalve niet beroepen op het exclusieve privaatrechtelijke verbodsrecht; daarop gebaseerde voorwaarden niet toepassen; en aan eindgebruikers van commerciële bedrijfsinformatiediensten geen aanwijzingen geven over het al dan toegestaan zijn van die diensten (vanwege een beweerdelijke databankrechtelijke inbreuk). De rechtbank veroordeelt de KVK ex art. 1019h Rv in de proceskosten, incl. deskundigenkosten, van € 67.678,30.

Brinkhof organiseert ook dit jaar weer de Internet Scriptieprijs voor de beste juridische masterscriptie op het gebied van internet en recht. De winnende scriptie wordt beloond met een geldbedrag van € 2.000,- en online gepubliceerd.

Meedoen? Stuur je scriptie uiterlijk 31 december 2021 in via www.internetscriptieprijs.nl, vergezeld van een kopie van het cijferbriefje. De prijsuitreiking vindt in het voorjaar van 2022 plaats op een nader aan te kondigen juridisch symposium op het kantoor van Brinkhof in Amsterdam. Op dat symposium lichten de finalisten hun scriptie kort toe, waarna de jury een winnaar kiest.

Rechtbank Amsterdam 2 april 2021, IT 3754; ECLI:NL:RBAMS:2020:2183 (Verzoeker tegen NIHS) Verzoeker verzoekt o.a. de NIHS te bevelen de persoonsgegevens van verzoeker, zijn echtgenote en zijn kinderen, te vernietigen, vernietigd te houden en daarvan bewijs te overhandigen. Ter zitting heeft de Nederlands Israëlitische hoofdsynagoge (hierna: NIHS) een brief van de NIHS overgelegd met de verklaring dat: de persoonsgegevens van de familie per 12 januari 2020 zijn verwijderd uit haar systemen en dat zij binnen twee weken na heden, voor zover van toepassing, aan eventuele derden mededeling doen van de wissing van deze persoonsgegevens en hen verzoeken dienovereenkomstig te handelen. Ook verklaart verweerster dat zij de persoonsgegevens verwijderd zal houden. Verzoeker verklaart hiermee akkoord te gaan. Vanwege deze verklaringen heeft verzoeker geen belang meer bij zijn verzoek om de NIHS te bevelen om de persoonsgegevens te verwijderen en verwijderd te houden. Als gevolg daarvan wijst de rechtbank dit verzoek af.

Ktr. Rechtbank Limburg 24 november 2021, IEF 20413, IT 3753; ECLI:NL:RBLIM:2021:8896 (Vita Natura tegen Ex-werkneemster) Kort geding. Ex-werkneemster is in dienst van Vita Natura geweest. Zij heeft zakelijke e-mailberichten doorgestuurd naar haar privé e-mailaccount en zonder toestemming diverse door Vita Natura verhandelde potten van het natuurgeneesmiddel Glucolin van werk meegenomen. Bij beschikking van 27 mei 2021 heeft de voorzieningenrechter van deze rechtbank aan Vita Natura verlof verleend tot het leggen van conservatoir bewijs beslag ten aanzien van documenten, accounts en banktransacties van de oud-medewerkster. Bij e-mail heeft gerechtsdeurwaarder aan de ex-werkneemster gevraagd om wachtwoorden te verstrekken van de in beslag genomen accounts. De ex-werkneemster heeft op deze e-mail niet gereageerd. Vita Natura vordert o.a. dat de ex-werkneemster wordt bevolen om te gehengen en gedogen dat Vita Natura inzage neemt in en kopie en/of uittreksel ontvangt van de ten processe bedoelde in beslag genomen documenten, deel uitmakende van de administratie van de ex-medewerkster.